Tùtto l’è prónto. Asetòu in sciâ carêga, into mêzo da stànsia, són chi ch’aspêto
che fàsan quéllo ch’àn da fâ. Pe mi, tùtte e vòtte, o l’è ’n creuvicheu: no poéi
mesciâse, avéi da spêtâ fin a-a fìn sénsa poéi dî ne fâ nìnte. St’òtta chi gh’én
pròpio tùtti. I mê, o præve, fìnn-a i mê fræ ciù picìn: into fóndo, arenbæ a-a miâgia,
l’àn pòrtæ pa-a prìm’òtta: ghe saiéiva câo védde ma gh’àn póia; e scibén che no ghe
l’à dîto nisciùn, sàn che ’n giórno tochiâ ànche a liâtri.
Mê moæ a l’arîva co-îna xàtta pìnn-a d’ægoa inte màn, çercàndo de no fâne càzze
mànco ’na stìssa. A ma-a métte in sciâ tésta e, ciàn cianìn, a gh’azónze træ grànn-e
de sâ gròssa. «Che ti stàgghi fèrmo» a me dîxe cómme tùtte-e vòtte, cómme a dî «se
dónque apeu te fàsso védde mi».
Mê poæ, intànto, o ghe pàssa ’n cugiâ d’éuio, e ’na stìssa ò dôe ghe càzan in
sciâ camîxa. Fûscimo da sôli o no staiéiva goêi li a trategnîse, ma st’òtta chi o
se n’avàrda bén e o no sìlla mànco: manimàn ghe ne tochiéiva unn-a a lê ascì. O
vèrsa dötræ stìsse d’éuio inta xàtta. O l’arèsta li ’n pö a miâ, peu o dîxe: «Mi
me pâ che ségian vegnûe ciù gròsse». Alôa, tùtti vêgnan a védighe, ànche i fræ.
In sciâ fin, s’avexìnn-a o præve: «Lasciæ fâ a mi». O se fa o ségno da crôxe e o
comìnsa a reçitâ:
«Perlenghéuia, perlenghéuia, càccia vîa quésta maléuia...»
Mi ascì çèrco de fâme o ségno da crôxe, ma co-â xàtta in sciâ tésta a l’è
’n’inpréiza. O præve o finìsce de perlengoâ, suòu màrso ciù che mi. «Démoghe
tórna.»
E alôa tórna, ’n’âtra xàtta d’ægoa in sciâ tésta, âtre træ grànn-e de sâ e ’n âtro
cugiâ d’éuio. ’N’âtr’òtta, tùtti s’avexìn-an pe védde cóm’a l’è anæta.
«Mi me pâ che ghe sèmmo» o dîxe mê poæ, ch’o ghe n’à za abàsta de spénde sâ e
éuio abrétio. O pàddre o l’amîa bén, peu o dîxe ch’a va bén pe lê ascì.
Alôa, dòppo ’n âtro ségno da crôxe e-e sòlite racomandaçioìn, pòsso levâme a
xàtta d’in sciâ tésta e anâ, tramêzo a-i fræ ciù picìn che òua, sénsa ciù póia, me
védan cómme ’n eröe.
Stefano Lusito
Pigiòu da-o Gazzettino Sampierdarenese
Anno XLI - N. 6, 30 de zùgno do 2012 |