Da l’èrto do çê Colómbo, Izabèlla e Ferdinàndo sa-a cóntan ancón, dòppo ciù de mêzo milénio.

Narratore
Sémmo chi pe contâve da zenéixi
un pö de stöia de quéllo gràn mainâ
un personàggio vêo, di ciù contéixi
che Zêna e Spàgna o fa sénpre ratelâ.
Se tràtta de Cristòforo Colómbo
mainâ de segûo co-e idêe quàddre
tornòu a sarvaménto da-o sò rónbo
arvìndo in sciô mâ de nêuve stràdde
ànche s’o l’êa convìnto scìnn-a ’n fóndo
de arivâ bèllo drîto into Catâi,
savéndo za chò-u móndo o l’é rióndo,
o l’à trovòu l’América... e i sò goâi.
Ciamòu inta córte de Sivìglia
pe contâghe ’n pö bén a sò scovèrta
a-o rezocónto de sta gràn mâvéggia
so-arestæ tùtti con a bócca avèrta.

Re
Sciâ pàrle con mi, són rè da Spàgna
d’Aragónn-a o grànde Ferdinàndo
no co’ sta génte che se cêuve a râgna
e a no se méscia sénsa o mæ comàndo.
Pe comensâ, mæ câo sciô Colómbo
tutto-o móndo o sa che a caravèlla
a prìmma a arivâ into nêuvo móndo
l’à dæta mæ mogê, dònna Izabèlla.

Colombo
E alôa, sciâ scûse, câo ilùstre rè,
sciâ me fàsse parlâ con a scignôa
Voscià sciâ gh’ìntra pöco, a l’é lê
ch’a m’à dæto ’na màn quànde l’êa l’ôa.

Isabella
Sciô Colómbo, sciâ l’à pròpio raxón
cöse sciâ veu che dìgghe; sto macàcco
o no l’avéiva vìsta l’òcaxón
e se no l’êa pe mi, sciâ sa che smàcco!

Colombo
Sciâ l’à vìsto, però, che no ò contòu
de mìcce sénsa sénso e de fociâre
con træ barchétte e ’n grùppo de mainæ
pe Voscià o l’é stæto ’n gròsso afâre.

Ministro
E o rìschio se quarcösa andâva mâ?
Se i bàrchi prezenpio naofragâvan?
Ma sciâ no pénsa a tùtti i capitâli
che a-e sò Maestæ no ghe rientrâvan?

Colombo
Ghe pénso sci, ghe pénso! Ma anémmo
viâtri aviêsci pèrso e caravèlle,
ghe pâ che saiæ stæto coscì scémmo?
Mi e i mainæ perdéivimo ànche a pélle!
Ma invêce de stâ a dî tànte sciolàie
sciâ domànde ’n pö a-e sò maestæ
cöse gh’arîa in töa de cöse bónn-e...
óltre e patàtte, cöse ve mangiæ?

Re
Mi, rè da Spàgna, òua pe ringraçiâ
ghe véuggio dâ ’n incàrego inportànte
ghe öfro o domìnio in sce ògni mâ
co-o tìtolo suprêmo de “Almirànte”.

Colombo
Sciâ no se sfòrse tròppo, Ferdinàndo
e ciantæla de rîe viâtri ascì
tànto o sò za che tùtti de rimàndo
voéi che risàrpe pe portâve li.
Metéila cómme voéi scignôri câi
tànto pò-u mâ ghe són andæto mi,
a çercâ cómme i mêghi rógne e goâi
pe dimostrâve ch’àivo raxón, òh sci.
I pòsteri in giórno ricordiàn
che se tànti fàn mêno patiménti
l’é perché ’n zenéize ’na giornâ
o l’é sarpòu sénsa ripensaménti
e tùtti viâtri che mangiæ merélli
faxeu, polénta, suchìn e cicolâta
ricordæve de mi perché ànche quélli
ve i poéi colâ gràçie a-a mæ pensâta...

Ebe Buono Raffo

Pigiòu da-o Gazzettino Sampierdarenese Anno XLI - N. 2, 29 de frevâ do 2012