Tùtt'òsse, giâno, 'na gràn tésta in çìmma
a-o còllo, ch'o balâva into solìn,
menûo, quæxi picìn,
e quélla tésta - cómme ò dîto prìmma -
ch'a pàiva ancón ciù gròssa pe-i cavélli
lecæ de brilantìnn-a.

Vestîo da savatìn ò co-a marscìnn-a
ma contegnôzo sénpre e bén mezuòu:
gentilòmmo zenéize, se intendémmo.
O pàsso o l'êa malémmo cómme àn quélli
che pâ de lóngo che se véugian dâ
ò e scàrpe stréite che ghe fàsan mâ...

E-e ciù vòtte o l'avéiva o nâzo fìnto
e o l'êa trucòu da inbriægo; e o peruchìn
o l'êa de 'n giâno stìnto.

O faxéiva l'intrâta
cantàndo 'na strofétta
co-a vôxe röca e rédena a ganbétta;
òpûre a tiritêra da 'tomâta' (1)
«... che a-a sciâ Barbagelâta
te gh'àn scciupòu 'nte 'n éuggio...»
E alôa, ve dìggo, tùtti a bàtte e màn!

De vòtte, dòppo fæta a scenegiâta,
o finîva cantàndo in italiàn

a cansón: «Io mi chiamo Teodolindo
e mi lappo un tamarindo...»
con l'éuggio malincònico e bogîo,
pövou grànde Marzâri: (2)
che se ghe pénso, rîo...

O l'êa un còmico a prêxi popolâri
tròppo zenéize, e o n'àiva d'anbiçión,
ma o l'êa un còmico bón.
Fæ cónto Walter Chiari
fàccia a fàccia co-a génte zu in platêa
e a barzelétta tùtta reçitâ.

Ebén, Marzâri, quànde Chiari o n'êa
mànco nasciûo, za o ne fâva demoâ
pigiàndo in gîo fra o tràgico e l'irònico
dònne maiæ, galànti,
forèsti e çitadìn,
con quéll'éuggio bogîo,
quéllo fâ malincònico
che se ghe pénso, rîo...

Sci, o no l'àiva anbiçión: tànto l'é vêa
che, da-a ràdio de Zêna, o s'exibîva
inti tiâtri mósci
(a-o «Vèrdi» ma ... ànche a-o 'rósci')
pe finî inta baràcca de 'na fêa.

«Ma o pùblico - o me dîva -
o l'é de lóngo quéllo!...»
E o se ne fâva asæ.
Sôlo 'na vòtta, sénsa
mànco arvî a bócca (cómme o fâva lê),
sciusciàndo into cafè
o m'àiva borbotòu: «Eh, sci, segûo
che s'avésse vosciûo...»

Epûre in tùtta Zêna
i dìschi do Marzâri

én cómme o pésto, són 'na tradiçión.
E m'aregòrdo, a-a séia,
pasàndo pe Sozéia, quànta génte
gh'êa da l'âtoparlànte a stâ a sentî
quélla da «dònna gràssa» òpûre quélla
da «dònna bèlla».

E zu rizâte che no se peu dî.
Riéivan tùtti: scignôe, dònne de vìtta,
sénsa poéise fermâ.

Dìschi e dìschi a migiæa. Ma un çèrto giórno,
vegnûo l'ôa de pösâ
quélle quàttr'òsse stànche,
o l'à lasciòu ciù dìschi che palànche!... (3)

E o se n'é andæto cómme o fâva lê
tùtto in pónta de pê
scigoàndose a cansón do Teodolìndo
co-a tésta a pendagión,
pàlido e arensenîo.

Che, se ghe pénso, rîo...
ò me vêgne o magón?...

Nòtte de l'outô: